Μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωση του έργου μας πήραμε την Εθνική Ετικέτα Ποιότητα για το έργο μας!!!!
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
ΕΘΝΙΚΗ ΕΤΙΚΕΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ!!
Μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωση του έργου μας πήραμε την Εθνική Ετικέτα Ποιότητα για το έργο μας!!!!
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ
Ο μικρός ναός με την ιδιαίτερη έως ιδιόμορφη αρχιτεκτονική είναι το καμάρι των κατοίκων του Μοδίου και χτίσθηκε από αυτούς στα μέσα του 18ου αιώνα όπως αναφέρουν και οι επιγραφές. Στο χωριό διηγούνται πως ο ιερέας ονόματι παπά - Θεμελής που είχε το αμπέλι του κοντά στο σημείο όπου σήμερα είναι η εκκλησία είδε σε όνειρο την Άγια να τον προστάζει να βγάλει την εικόνα της μέσα από τον κούφιο κορμό ενός δέντρου και να την τοποθετήσει μέσα σε εκκλησία που θα χτίσει στην συνεχεία.
Ο ιερέας ήταν υπαρκτό πρόσωπο και με απόγονους στο χωριό που φέρουν το όνομα του ως επίθετο τους. Μια άλλη (παρόμοια) εκδοχή είναι αυτή που διηγούνταν κάποιοι ότι την εικόνα ανακάλυψε μέσα σε ένα κούφιο καραγάτσι που έκοψε ένας Τούρκος προεστός. Ένας Μοδιώτης τον βοήθησε να μεταφέρει με το καρό του τα ξυλά στα Βρασνά και ο Τούρκος του παρέδωσε την εικόνα και του επέτρεψε να χτίσει εκκλησία.
Όπως και να χει στο σημείο που όλοι γνωρίζουμε σχεδόν πάνω στον Εθνικό δρόμο χτίσθηκε το 1869 ο ναός από Ηπειρώτες μαστόρους που εργαζόταν στην περιοχή(οι ίδιοι έχτισαν και την εκκλησία στον Άνω Σταυρό).
Μάλιστα όπως αναφέρουν συγγραφείς μέσα από διηγήσεις ντόπιων την εκκλησία προίκισε ο Σουλτάνος με 400 στρέμματα γης και τα σχετικά έγγραφα από αυτή την προικοδότηση είχαν περιέλθει στον Σταθάτο που ήταν ο πρώτος Έλληνας ιδιοκτήτης του τσιφλικιού μετά την Τουρκοκρατία. Ο ναός της χτίσθηκε στα ερείπια παλιότερου κτίσματος που πιθανότατα άνηκε στην αρχαία Αρέθουσα.
Πολύ κοντά στο σημείο του ναού υπήρχε επί Τουρκοκρατίας ένα κιόσκι(φρούριο) γνωστό με το όνομα Μπουλουκ-μπασι οι στρατιώτες του οποίου έλεγχαν την δυτική είσοδο των Μακεδονικών Τεμπών.
Το πανηγύρι της κάθε 17 Ιουλίου παραμένει ως τις μέρες μας ξακουστό αν και παλιότεροι θυμούνταν μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες ότι τα πρώτα χρόνια που χτίσθηκε η εκκλησία ήταν μεγαλόπρεπες αφού και τότε 100δες επισκέπτες αψηφούσαν τις δύσκολες συνθήκες μετακίνησης και περπατούσαν μέρες για να τιμήσουν την μνήμη της. Εκείνα τα πρώτα χρόνια διηγούνταν οι κάτοικοι πως από τα «πυργούδια» κατέβαινε την παραμονή ένα ελάφι πρόσφορα της Αγίας που οι κάτοικοι αφού το έσφαζαν το πρόσφεραν ως κουρμπάνι στους επισκέπτες. Αν και κανείς δεν θυμάται κάποιον αυτόπτη μάρτυρα αυτού του γεγονότος μέχρι και πριν από μερικά χρόνια στο αριστερό τοίχο της εκκλησίας ήταν βαλμένος ένας κρίκος όπου(και πάλι μέσα από διηγήσεις λεγόταν) έδεναν το ελάφι για να ξεκουραστεί πριν το σφάξουν.
Η παράδοση αναφέρει ότι το ελάφι σταμάτησε να έρχεται όταν μια χρονιά άργησε να εμφανιστεί και όταν το έκανε οι κάτοικοι το έπιασαν και το έσφαξαν αμέσως χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί. Γι αυτή τους την αδημονία τιμωρήθηκαν από την Αγία που δεν τους το ξανάστειλε όμως το πανηγύρι συνεχίστηκε με προσφορά αρνιού τα επόμενα χρόνια. Αφού παρήκμασε λίγο μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η εκκλησία ανέκτησε την αίγλη της λίγο μετά το 1980 χάρη και στις προσωπικές προσπάθειες του τότε εφημερίου του χωριού. Η εικόνα της που κλάπηκε αλλά ξαναβρέθηκε λέγεται ότι φυλάσσεται στην εκκλησία της Άγιας Τριάδος στο Μόδι και απεικονίζει την Άγια Μαρίνα να κρατά στο δεξί της χέρι ένα σφυρί και με το αριστερό της από τα μαλλιά τον διάβολο. Λέγεται ότι είναι θαυματουργή και υπάρχουν διηγήσεις ανθρώπων που εμφανίστηκε η Αγία μπροστά τους.
http://www.modi.gr/istoria.html
Ο ιερέας ήταν υπαρκτό πρόσωπο και με απόγονους στο χωριό που φέρουν το όνομα του ως επίθετο τους. Μια άλλη (παρόμοια) εκδοχή είναι αυτή που διηγούνταν κάποιοι ότι την εικόνα ανακάλυψε μέσα σε ένα κούφιο καραγάτσι που έκοψε ένας Τούρκος προεστός. Ένας Μοδιώτης τον βοήθησε να μεταφέρει με το καρό του τα ξυλά στα Βρασνά και ο Τούρκος του παρέδωσε την εικόνα και του επέτρεψε να χτίσει εκκλησία.
Όπως και να χει στο σημείο που όλοι γνωρίζουμε σχεδόν πάνω στον Εθνικό δρόμο χτίσθηκε το 1869 ο ναός από Ηπειρώτες μαστόρους που εργαζόταν στην περιοχή(οι ίδιοι έχτισαν και την εκκλησία στον Άνω Σταυρό).
Μάλιστα όπως αναφέρουν συγγραφείς μέσα από διηγήσεις ντόπιων την εκκλησία προίκισε ο Σουλτάνος με 400 στρέμματα γης και τα σχετικά έγγραφα από αυτή την προικοδότηση είχαν περιέλθει στον Σταθάτο που ήταν ο πρώτος Έλληνας ιδιοκτήτης του τσιφλικιού μετά την Τουρκοκρατία. Ο ναός της χτίσθηκε στα ερείπια παλιότερου κτίσματος που πιθανότατα άνηκε στην αρχαία Αρέθουσα.
Πολύ κοντά στο σημείο του ναού υπήρχε επί Τουρκοκρατίας ένα κιόσκι(φρούριο) γνωστό με το όνομα Μπουλουκ-μπασι οι στρατιώτες του οποίου έλεγχαν την δυτική είσοδο των Μακεδονικών Τεμπών.
Το πανηγύρι της κάθε 17 Ιουλίου παραμένει ως τις μέρες μας ξακουστό αν και παλιότεροι θυμούνταν μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες ότι τα πρώτα χρόνια που χτίσθηκε η εκκλησία ήταν μεγαλόπρεπες αφού και τότε 100δες επισκέπτες αψηφούσαν τις δύσκολες συνθήκες μετακίνησης και περπατούσαν μέρες για να τιμήσουν την μνήμη της. Εκείνα τα πρώτα χρόνια διηγούνταν οι κάτοικοι πως από τα «πυργούδια» κατέβαινε την παραμονή ένα ελάφι πρόσφορα της Αγίας που οι κάτοικοι αφού το έσφαζαν το πρόσφεραν ως κουρμπάνι στους επισκέπτες. Αν και κανείς δεν θυμάται κάποιον αυτόπτη μάρτυρα αυτού του γεγονότος μέχρι και πριν από μερικά χρόνια στο αριστερό τοίχο της εκκλησίας ήταν βαλμένος ένας κρίκος όπου(και πάλι μέσα από διηγήσεις λεγόταν) έδεναν το ελάφι για να ξεκουραστεί πριν το σφάξουν.
Η παράδοση αναφέρει ότι το ελάφι σταμάτησε να έρχεται όταν μια χρονιά άργησε να εμφανιστεί και όταν το έκανε οι κάτοικοι το έπιασαν και το έσφαξαν αμέσως χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί. Γι αυτή τους την αδημονία τιμωρήθηκαν από την Αγία που δεν τους το ξανάστειλε όμως το πανηγύρι συνεχίστηκε με προσφορά αρνιού τα επόμενα χρόνια. Αφού παρήκμασε λίγο μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η εκκλησία ανέκτησε την αίγλη της λίγο μετά το 1980 χάρη και στις προσωπικές προσπάθειες του τότε εφημερίου του χωριού. Η εικόνα της που κλάπηκε αλλά ξαναβρέθηκε λέγεται ότι φυλάσσεται στην εκκλησία της Άγιας Τριάδος στο Μόδι και απεικονίζει την Άγια Μαρίνα να κρατά στο δεξί της χέρι ένα σφυρί και με το αριστερό της από τα μαλλιά τον διάβολο. Λέγεται ότι είναι θαυματουργή και υπάρχουν διηγήσεις ανθρώπων που εμφανίστηκε η Αγία μπροστά τους.
http://www.modi.gr/istoria.html
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
ΣΗΜΕΡΑ
ΣΗΜΕΡΑ Η Νέα Μάδυτος
Η σημερινή Μάδυτος βρίσκεται 67 χλμ. ανατολικά της Θεσσαλονίκης πάνω στην Εθνική Οδό που οδηγεί στην Καβάλα. Είναι μία γραφική κωμόπολη χτισμένη στην αριστερή πλευρά της Βόλβης, της δεύτερης μεγαλύτερης λίμνης στην Ελλάδα και συντροφεύεται από την οροσειρά του Χολομώντα.
Μετά από αρκετές κακουχίες, ταλαιπωρίες και έλλειψη ανεκτικότητας οι 400 οικογένειες εγκαταστάθηκαν στην σημερινή περιοχή που αποτελούσε μετόχι των Αγίων Αναργύρων. Το χωριό ονομαζόταν αρχικά Στρόλογγος. Το 1926 μετονομάζεται σε Νέα Μάδυτο. Το 1928 χτίζεται το σχολείο και το 1945 εντάσσεται στο Νομό Θεσσαλονίκης. Ο Δήμος Μαδύτου έχει σήμερα ένα πληθυσμό περίπου 3.000 κατοίκων και σε αυτόν υπάγονται οι κάτοικοι της Νέας Μαδύτου, του Μοδίου, της Απολλωνίας και της Κοκκαλούς.
Όταν οι Μαδυτιανοί πρόσφυγες έφτασαν σε αυτήν την περιοχή βρήκαν πουρνάρια, έλη και βάλτους, τα οποία μετέτρεψαν σε αυτόν τον χώρο που βλέπουμε σήμερα. Για αυτό και οι νοικοκυρές του είναι έτοιμες να σε φιλέψουν, γιατί στη Νέα Μάδυτο η φιλοξενία είναι νόμος ακατάλυτος, όπως προστάζουν οι αρχέγονες μνήμες.
Η Νέα Μάδυτος προκόβει με τη δύναμη των κατοίκων της και την οικονομική συμπαράσταση των απανταχού Μαδυτιανών διατηρώντας τα ήθη και τα έθιμα των προγόνων της, χωρίς να ξεχνά το παρελθόν και την ιστορία της. Ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι από τους κατοίκους είναι κτίστες, αλλά ασχολούνται επίσης με την γεωργία και την κτηνοτροφία.
Τέσσερεις είναι οι εκκλησίες της Νέας Μαδύτου: η εκκλησία του Αγίου Ευθυμίου, ο Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου, η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων και ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το χωριό διαθέτει Κέντρο Υγείας, Κέντρο Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων, Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών, Πνευματικό - Πολιτιστικό και Αθλητικό Κέντρο, λειτουργεί επίσης Βιβλιοθήκη ενώ ετοιμάζεται και το Λαογραφικό Μουσείο που πρόκειται να στεγαστεί στο παλιό σχολείο του χωριού. Στη Νέα Μάδυτο υπάρχει επίσης Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Γενικό Λύκειο.
Τέλος η Νέα Μάδυτος φημίζεται και για την κουζίνα της. Από τα παραδοσιακά φαγητά που έχουν τις ρίζες τους στη Μάδυτο πιο γνωστό είναι το Μαντί.
ΠΗΓΕΣΗ σημερινή Μάδυτος βρίσκεται 67 χλμ. ανατολικά της Θεσσαλονίκης πάνω στην Εθνική Οδό που οδηγεί στην Καβάλα. Είναι μία γραφική κωμόπολη χτισμένη στην αριστερή πλευρά της Βόλβης, της δεύτερης μεγαλύτερης λίμνης στην Ελλάδα και συντροφεύεται από την οροσειρά του Χολομώντα.
Μετά από αρκετές κακουχίες, ταλαιπωρίες και έλλειψη ανεκτικότητας οι 400 οικογένειες εγκαταστάθηκαν στην σημερινή περιοχή που αποτελούσε μετόχι των Αγίων Αναργύρων. Το χωριό ονομαζόταν αρχικά Στρόλογγος. Το 1926 μετονομάζεται σε Νέα Μάδυτο. Το 1928 χτίζεται το σχολείο και το 1945 εντάσσεται στο Νομό Θεσσαλονίκης. Ο Δήμος Μαδύτου έχει σήμερα ένα πληθυσμό περίπου 3.000 κατοίκων και σε αυτόν υπάγονται οι κάτοικοι της Νέας Μαδύτου, του Μοδίου, της Απολλωνίας και της Κοκκαλούς.
Όταν οι Μαδυτιανοί πρόσφυγες έφτασαν σε αυτήν την περιοχή βρήκαν πουρνάρια, έλη και βάλτους, τα οποία μετέτρεψαν σε αυτόν τον χώρο που βλέπουμε σήμερα. Για αυτό και οι νοικοκυρές του είναι έτοιμες να σε φιλέψουν, γιατί στη Νέα Μάδυτο η φιλοξενία είναι νόμος ακατάλυτος, όπως προστάζουν οι αρχέγονες μνήμες.
Η Νέα Μάδυτος προκόβει με τη δύναμη των κατοίκων της και την οικονομική συμπαράσταση των απανταχού Μαδυτιανών διατηρώντας τα ήθη και τα έθιμα των προγόνων της, χωρίς να ξεχνά το παρελθόν και την ιστορία της. Ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι από τους κατοίκους είναι κτίστες, αλλά ασχολούνται επίσης με την γεωργία και την κτηνοτροφία.
Τέσσερεις είναι οι εκκλησίες της Νέας Μαδύτου: η εκκλησία του Αγίου Ευθυμίου, ο Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου, η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων και ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το χωριό διαθέτει Κέντρο Υγείας, Κέντρο Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων, Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών, Πνευματικό - Πολιτιστικό και Αθλητικό Κέντρο, λειτουργεί επίσης Βιβλιοθήκη ενώ ετοιμάζεται και το Λαογραφικό Μουσείο που πρόκειται να στεγαστεί στο παλιό σχολείο του χωριού. Στη Νέα Μάδυτο υπάρχει επίσης Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Γενικό Λύκειο.
Τέλος η Νέα Μάδυτος φημίζεται και για την κουζίνα της. Από τα παραδοσιακά φαγητά που έχουν τις ρίζες τους στη Μάδυτο πιο γνωστό είναι το Μαντί.
Τις πληροφορίες για την Νέα και Παλαιά Μάδυτο τις αναζητήσαμε πρώτα στις αναμνήσεις και προσωπικές γνώσεις των οικογενειών μας, στη συνέχεια στο βιβλίο της Ζαχαρούλας Τσουραλή "Πολιτιστικός Άτλας" , Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, Αθήνα 2000 και τέλος στις ιστοσελίδες: http://wikimapia.org/ http://www.mlahanas.de/Greece/Cities/Madytos.html http://alex.eled.duth.gr/RADIO/kef67.htm http://el.wikipedia.org/wiki/Νομός_Θεσσαλονίκης http://www.live-pedia.gr/index.php/Μάδυτος
Η ομάδα της Μαδύτου: Αδάμπαση Βασιλική, Κατραντζή Σοφία, Μπαλάση Παρασκευή, Ρέντα Στέλλα, Τσίφτη Άννα
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΗ Μάδυτος έως τις 8 Νοεμβρίου 1922
Αν και η παρουσία της Νέας Μαδύτου στο μακεδονικό χώρο είναι σχετικά πρόσφατη, η ύπαρξη της Μαδύτου στον Ελληνικό χώρο καταγράφεται από τα τέλη του 6ου π. Χ. αιώνα, όταν ο Μιλτιάδης κατακτά τη Θρακική Χερσόνησο και κληρούχοι Αθηναίοι εγκαθίστανται στα παράλια του Ελλησπόντου και δημιουργούν, τον 5ο π. Χ. αιώνα, τη Μάδυτο.
Η Παλαιά Μάδυτος ήταν μία όμορφη κωμόπολη χτισμένη στα ανατολικά παράλια της Θρακικής Χερσονήσου, στην περιοχή της Καλλίπολης και απείχε 300 χλμ. από την Κωνσταντινούπολη. Βρισκόταν επίσης δύο μίλια Ν.Δ. από την Αρχαία Σηστό.
Η θέση της, απέναντι από τα Δαρδανέλια, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της τύχης της.
Η ονομασία της πόλης συνυφασμένη με τον μύθο, γεννιέται από την λατρεία των Διοσκούρων, την οποία μετέφεραν οι Αθηναίοι έποικοι στην περιοχή, όπως μας πληροφορεί ο γεωγράφος Πτολεμαίος στο «Περί Περιηγήσεων», το 125 μ. Χ. Οι Διόσκουροι εθεωρούντο προστάτες της ναυτιλίας, αλλά και της οικογένειας και της φιλοξενίας, γι’ αυτό οι κάτοικοι θεωρώντας ιερά πρόσωπα τους ξένους τους τιμούσαν ιδιαίτερα. Ο σοβαρότερος δε όρκος που έδιναν ήταν Μα τους δύο, τους Διόσκουρους, που με τον καιρό έγινε «Μαδίς», από όπου προήλθε και η ονομασία Μάδυτος.
Η αρχαία Μάδυτος πολύ γρήγορα εξελίσσεται σε μία από τις σημαντικότερες ελληνικές πόλεις της Θρακικής Χερσονήσου. Επειδή η στρατηγική της σημασία ήταν μεγάλη, όλα τα ισχυρά κράτη της αρχαιότητας προσπάθησαν να την κάνουν ορμητήριο τους. Την κατέλαβαν οι Πέρσες, ύστερα οι Σπαρτιάτες, οι Μακεδόνες, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Βενετοί, οι Καταλανοί και τέλος οι Τούρκοι.
Η παρακμή της αρχίζει τον 15ο αιώνα με την ολοκλήρωση της κατάκτησης της Θρακικής Χερσονήσου από τον Μουράτ Β΄ το 1434.
Από το 18ο αιώνα η Μάδυτος αρχίζει πάλι και αναπτύσσεται.
Το εύφορο έδαφος της και οι κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη της γεωργίας. Καλλιεργούνται σιτηρά, βαμβάκι, αμπέλια, οπωροφόρα δένδρα, περιβόλια και μποστάνια. Παράγονται επίσης και κτηνοτροφικά προϊόντα. Αναπτύσσεται το εξαγωγικό εμπόριο. Στους ταρσανάδες της ναυπηγούνται ιστιοφόρα για την μεταφορά των εμπορευμάτων, μικρότερα πλεούμενα για την εξυπηρέτηση της συγκοινωνίας της Μαδύτου, των Δαρδανελίων και των γύρω ακτών, καθώς επίσης αλιευτικά και σπογγαλιευτικά πλοιάρια. Στην πόλη λειτουργούν κεραμοποιεία, χώρος επεξεργασίας και συσκευασίας του βαμβακιού, ελαιοτριβεία, σησαμελαιοτριβεία, ανεμόμυλοι, υδρόμυλοι, εμπορικά μαγαζιά, παντοπωλεία και καφενεία.
Τη μεγαλύτερη, όμως, συμβολή στην οικονομική άνθιση της πόλης την έχουν οι μάστοροι της: καλφάδες, οικοδόμοι και ξυλουργοί από τις αρχές του 19ου αιώνα συρρέουν στην Κωνσταντινούπολη, όπου αναλαμβάνουν την κατασκευή κυβερνητικών κτιρίων. Περιζήτητοι για την τέχνη τους είναι επίσης και οι ξυλογλύπτες, τους οποίους καλούν σε διάφορα μέρη για να σκαλίσουν με την τέχνη τους το ξύλο.
Το 1857 κτίζονται τα Γαϊτανάκεια Εκπαιδευτήρια – Ημιγυμνάσιο, Βιβλιοθήκη με 5.000 τόμους, βιβλία και άλλα χειρόγραφα, καθώς και Οικοτροφείο για τη διαμονή των παιδιών που φοιτούν στα Εκπαιδευτήρια αλλά έρχονται από άλλες πόλεις.
Το 1863 η πόλη καταστρέφεται από πυρκαγιά και σεισμό.
Το τέλος του 19ου αιώνα βρίσκει τη Μάδυτο με ωραία πέτρινα σπίτια, καλοστρωμένους δρόμους, Αστική Σχολή Αρρένων, Παρθεναγωγείο, Νηπιαγωγείο, ενώ η Πιάτσα, η κεντρική πλατεία, σφύζει από ζωή, εμπορική κίνηση και διασκέδαση.
Στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη καταστρέφεται σημαντικά από τους ισχυρούς βομβαρδισμούς που έκαναν οι Άγγλοι. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού της, που είχε ειδοποιηθεί για τους επικείμενους βομβαρδισμούς, καταφεύγει σε άλλες πόλεις της Μ. Ασίας. Το 1915, η πόλη έχει 11.000 κατοίκους. Η Μάδυτος εκκενώθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1922. Η σημερινή της ονομασία είναι Ετζέ-α-μπάτ.
Μικρασιατική Καταστροφή
Με την Μικρασιατική Καταστροφή, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι Μαδυτιανοί εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους. Ήρθαν στην Ελλάδα, περιπλανήθηκαν σε διάφορες πόλεις, διασκορπίστηκαν στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στα Γιαννιτσά. Οι ναυτικοί και μερικές οικογένειες εμπόρων εγκαταστάθηκαν στη Λήμνο. Τέλος γύρω στις 400 οικογένειες γεωργών, οικοδόμων και τσουκαλάδων εγκαταστάθηκαν στη Νέα Μάδυτο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
