Η ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Η Απολλωνία βρίσκεται στα 57 χλμ. από την Θεσσαλονίκη και ιδρύθηκε το 432 π. Χ. όταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Α΄ προέτρεψε τους Χαλκιδείς των παραλίων να αποστατήσουν από τους Αθηναίους, υποδεικνύοντάς τους την Απολλωνία για να κατοικήσουν. Το όνομά της δόθηκε προς τιμή του θεού Απόλλωνα για το λόγο αυτό την πόλη κοσμούσε επιβλητικός ναός του Απόλλωνα. Η περιοχή ήταν ιδιαίτερα σημαντική ιδίως από στρατιωτικής πλευράς κάτι που επιβεβαιώνεται τόσο κατά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους, όσο και κατά την εποχή της τουρκοκρατίας. Άλλη ονομασία που αποδόθηκε στην Απολλωνία στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν Παζαρούδα, εξαιτίας ενός παζαριού που γινόταν το καλοκαίρι από την εποχή της τουρκοκρατίας και το οποίο κρατούσε 15 ημέρες.

Στην Απολλωνία βρίσκεται το Βήμα του Αποστόλου Παύλου: Ο Απόστολος Παύλος με τον Σίλα και τον Τιμόθεο πέρασαν από την πόλη κατευθυνόμενοι στην Θεσσαλονίκη μέσω της Εγνατίας οδού, "διοδεύσαντες δε την Αμφίπολιν και την Απολλωνίαν ήλθον εις Θεσσαλονίκην" (Πράξεις 17:1- Καινή Διαθήκη).
Δεν έχουμε ξεκάθαρες πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη για πιθανό κήρυγμα του αποστόλου Παύλου και για ίδρυση εκκλησίας στην πόλη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι πιθανό ο απ. Παύλος να κήρυξε και να δημιούργησε την πρώτη χριστιανική Εκκλησία στην Απολλωνία όπως και στην Αμφίπολη.
Η προφορική τοπική παράδοση συνδέει έναν τόπο, έναν απλό βράχο έξω από το σημερινό χωριό, απέναντι από τον οποίο σώζεται σήμερα ένα τουρκικό λουτρό, με το βήμα από όπου κήρυξε ο απ. Παύλος το Ευαγγέλιο κατά την διάρκεια της παραμονής του εκεί.
Πηγή: http://www.jesuslovesyou.gr/Biblical_Greece/GR/Apollonia.htm

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ, ΒΙΝΤΕΟ Νο 6

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ, ΒΙΝΤΕΟ Νο 5

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ, ΒΙΝΤΕΟ Νο 4

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ, ΒΙΝΤΕΟ Νο 3

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ, ΒΙΝΤΕΟ Νο 2

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ, ΒΙΝΤΕΟ Νο 1

Στις 16 Οκτωβρίου 2007 επισκεφτήκαμε το Κάστρο της Ρεντίνας. Εκεί είχαμε την εξαιρετική τύχη να συναντήσουμε τον καθηγητή Μουτσόπουλο και να ξεναγηθούμε από τον ίδιο. Ο κος Μουτσόπουλος μας μίλησε για την περιοχή και την ανασκαφή, τονίζοντας ότι "όλα αυτά μας ανήκουν, και έχουμε το βαρύ φορτίο να τα διατηρήσουμε". Μέσα από τις πολύτιμες πληροφορίες που μας έδωσε μας βοήθησε να βρούμε απάντηση στην ερώτηση που του θέσαμε "Πώς Ο Οικισμός της Ρεντίνας, Η Αρέθουσα, Το Μόδι, Το Βήμα του Αποστόλου Παύλου, Τα Τείχη της Απολλωνίας αποδεικνύουν πώς είμαστε υπερήφανοι σαν Έλληνες;" Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ακολουθούν 6 μικρά βίντεο. Σε αυτά συγκεντρώσαμε τα πιό σημαντικά που ειπώθηκαν εκείνη την ημέρα.

Ανασκαφική Έρευνα στην Ρεντίνα
Από το έτος 1977 πραγματοποιείται ανασκαφική έρευνα στη Ρεντίνα του Ν. Θεσσαλονίκης με ευθύνη του καθηγητή Ν. Κ. Μουτσόπουλου και υπό την εποπτεία της 9ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.Στην κορυφή ενός φυσικού οχυρού λόφου, που δεσπόζει στο στρατηγικής σημασίας στενό πέρασμα της κοιλάδας του Ρήχιου ποταμού, δεξιά του δρόμου Θεσσαλονίκης-Καβάλας (στο 75ο χλμ), αποκαλύφθηκαν σημαντικά κατάλοιπα ενός βυζαντινού οικισμού: τα εξωτερικά περιμετρικά τείχη, το περιτείχισμα της ακροπόλεως, ναοί, νεκροταφεία, κινστέρνες, μεγάλος αριθμός ιδιωτικών κτηρίων (κατοικιών-εργαστηρίων) καθώς και πλήθος κεραμικών, μεταλλικών και άλλων αντικειμένων.Ο ιστορικός βίος του οικισμού, με βάση τα ευρήματα εκτείνεται από τον 4ο έως τουλάχιστον τον 16ο αιώνα και η μελέτη του συμβάλει τόσο στη γνώση της ιστορίας της περιοχής όσο και στην κατανόηση του χαρακτήρα και του ρόλου των βυζαντινών πολισμάτων-κάστρων της περιφέρειας που διαφοροποιούνται από τα γνωστά μεγάλα κέντρα της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η σχεδόν ολοκληρωτική εγκατάλειψη του οικισμού αμέσως μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Τούρκους ενισχύει τη σημασία του για την ανασκαφική έρευνα και μελέτη. Τα πεπραγμένα της ανασκαφής και τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύονται σε σειρά τόμων με το γενικό τίτλο "ΡΕΝΤΙΝΑ"

Πηγή: http://web.auth.gr/kbe/greek/pro2_gr.htm

Ο ΟΧΥΡΩΜΕΝΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΕΝΤΙΝΑΣ
Στη δυτική είσοδο των Στενών, επάνω στην κορυφή ενός λόφου είχε ανεγερθεί το κάστρο της Ρεντίνας που προστάτευε τον βυζαντινό οικισμό και παράλληλα διαφέντευε την κρίσιμη δίοδο. Για τριάντα – ένα χρόνια ο ομότιμος καθηγητής του Αρχιτεκτονικού Τμήματος της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. Ν. Κ. Μουτσόπουλος ανασκάπτει στον Οχυρωμένο Βυζαντινό Οικισμό της Ρεντίνας όπου αποκαλύφθηκε το οχυρωματικό σύστημα, το σύστημα υδρεύσεως και η αρχιτεκτονική του βυζαντινού οικισμού.
Πηγές
1. Ν.Κ. Μουτσόπουλος, Ρεντίνα ΙΙ: Το Βυζαντινό Κάστρο της Μυγδονίκης Ρεντίνας. Η οχύρωση και η ύδρευση του οικισμού, Έκδοση Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος, Αθήνα 2001
2. Ν.Κ. Μουτσόπουλος, Η θέση της Μυγδονικής Απολλωνίας και η παραλίμνια (;) χάραξη της Εγνατίας Οδού, Έκδοση του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Περιοχής 10ης Εδαφικής Περιφέρειας Ν. Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη, 1998
3. Φυλλάδιο που διανέμεται στον χώρο της ανασκαφής

ΤΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΤΕΜΠΗ Ή ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗΣ ΡΕΝΤΙΝΑΣ
Τα Μακεδονικά Τέμπη ή τα Στενά της Ρεντίνας, όπως αλλιώς αποκαλούνται, βρίσκονται στο ανατολικό άκρο της λίμνης Βόλβης, στο στενό πέρασμα που δημιουργούν οι ακτές της και οι παρυφές του Χολωμόντα και των Κερδυλλίων και καταλήγουν στον Στρυμονικό κόλπο. Αυτό το στενό, αλλά εξαιρετικά ζωτικής σημασίας για την επικοινωνία από τα παλαιότερα χρόνια μέχρι και σήμερα πέρασμα, εξυπηρετούσε στρατεύματα, ταξιδιώτες και εμπόρους από την εποχή της καθόδου του Ξέρξη και του ανταγωνισμού μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών για την κατάκτηση της Αμφίπολης και του χρυσοφόρου Παγγαίου.

Τα Μακεδονικά Τέμπη οφείλουν την ύπαρξή τους στα φυσικά φαινόμενα, και συγκεκριμένα, στα υπερχειλίζοντα νερά της λίμνης που για να βρούνε διέξοδο στο Στρυμονικό κόλπο, τροφοδοτούσαν το ποταμό Ρήχιο και στην πορεία τους -με το πέρασμα των χρόνων- δημιούργησαν αυτή την ειδυλλιακή εικόνα των Μακεδονικών Τεμπών. Η έκτασή τους φτάνει τα 8 χιλιόμετρα. Ανάμεσά τους κυλά ο Ρήχιος ποταμός, τον οποίο κυκλώνουν άγρια βράχια, που περιβάλλονται από πυκνή βλάστηση, και δημιουργεί στις όχθες του ένα ονειρικό παραποτάμιο δάσος. Ήδη από τα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού έχουμε περιγραφή του μαγευτικά ειδυλλιακού τοπίου της κοιλάδας του Ρήχιου ποταμού.
Το δάσος της παραδεισένιας αυτής κοιλάδας, που δικαιολογημένα ανακηρύχτηκε σε Αισθητικό Δάσος, συγκροτείται από αιωνόβια πλατάνια, κρανιές, ιτιές, φράξους, κισσούς, λυγαριές, ιππουρίδες, φτέρες και γαλατσίδες, είδη που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, καθώς πολλά από αυτά χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα είτε για την παραγωγή φαρμάκων είτε για την κατασκευή διαφόρων αντικειμένων. Σ’ αυτό τον επίγειο παράδεισο βρίσκουν καταφύγιο πολλά ζώα του δάσους και πουλιά που απειλούνται με εξαφάνιση, όπως οι σταυραετοί, το ξυλοφάγο σκαθάρι και η σαρκοβόρα μάντις.
Το καταπράσινο φαράγγι των Μακεδονικών Τεμπών οδηγεί στα ίχνη μιας μεσαιωνικής πολιτείας: κάστρο, τείχη, ερείπια βυζαντινού ναού και άλλων κτισμάτων.

Πηγές: Ζ. Τουραλή, Πολιτιστικός Άτλας, Έκδοση της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, Αθήνα 2001 & http://el.wikipedia.org/wiki/

ΕΘΝΙΚΗ ΕΤΙΚΕΤΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ!!

Μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωση του έργου μας πήραμε την Εθνική Ετικέτα Ποιότητα για το έργο μας!!!!

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ

Ο μικρός ναός με την ιδιαίτερη έως ιδιόμορφη αρχιτεκτονική είναι το καμάρι των κατοίκων του Μοδίου και χτίσθηκε από αυτούς στα μέσα του 18ου αιώνα όπως αναφέρουν και οι επιγραφές. Στο χωριό διηγούνται πως ο ιερέας ονόματι παπά - Θεμελής που είχε το αμπέλι του κοντά στο σημείο όπου σήμερα είναι η εκκλησία είδε σε όνειρο την Άγια να τον προστάζει να βγάλει την εικόνα της μέσα από τον κούφιο κορμό ενός δέντρου και να την τοποθετήσει μέσα σε εκκλησία που θα χτίσει στην συνεχεία.
Ο ιερέας ήταν υπαρκτό πρόσωπο και με απόγονους στο χωριό που φέρουν το όνομα του ως επίθετο τους. Μια άλλη (παρόμοια) εκδοχή είναι αυτή που διηγούνταν κάποιοι ότι την εικόνα ανακάλυψε μέσα σε ένα κούφιο καραγάτσι που έκοψε ένας Τούρκος προεστός. Ένας Μοδιώτης τον βοήθησε να μεταφέρει με το καρό του τα ξυλά στα Βρασνά και ο Τούρκος του παρέδωσε την εικόνα και του επέτρεψε να χτίσει εκκλησία.
Όπως και να χει στο σημείο που όλοι γνωρίζουμε σχεδόν πάνω στον Εθνικό δρόμο χτίσθηκε το 1869 ο ναός από Ηπειρώτες μαστόρους που εργαζόταν στην περιοχή(οι ίδιοι έχτισαν και την εκκλησία στον Άνω Σταυρό).
Μάλιστα όπως αναφέρουν συγγραφείς μέσα από διηγήσεις ντόπιων την εκκλησία προίκισε ο Σουλτάνος με 400 στρέμματα γης και τα σχετικά έγγραφα από αυτή την προικοδότηση είχαν περιέλθει στον Σταθάτο που ήταν ο πρώτος Έλληνας ιδιοκτήτης του τσιφλικιού μετά την Τουρκοκρατία. Ο ναός της χτίσθηκε στα ερείπια παλιότερου κτίσματος που πιθανότατα άνηκε στην αρχαία Αρέθουσα.
Πολύ κοντά στο σημείο του ναού υπήρχε επί Τουρκοκρατίας ένα κιόσκι(φρούριο) γνωστό με το όνομα Μπουλουκ-μπασι οι στρατιώτες του οποίου έλεγχαν την δυτική είσοδο των Μακεδονικών Τεμπών.
Το πανηγύρι της κάθε 17 Ιουλίου παραμένει ως τις μέρες μας ξακουστό αν και παλιότεροι θυμούνταν μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες ότι τα πρώτα χρόνια που χτίσθηκε η εκκλησία ήταν μεγαλόπρεπες αφού και τότε 100δες επισκέπτες αψηφούσαν τις δύσκολες συνθήκες μετακίνησης και περπατούσαν μέρες για να τιμήσουν την μνήμη της. Εκείνα τα πρώτα χρόνια διηγούνταν οι κάτοικοι πως από τα «πυργούδια» κατέβαινε την παραμονή ένα ελάφι πρόσφορα της Αγίας που οι κάτοικοι αφού το έσφαζαν το πρόσφεραν ως κουρμπάνι στους επισκέπτες. Αν και κανείς δεν θυμάται κάποιον αυτόπτη μάρτυρα αυτού του γεγονότος μέχρι και πριν από μερικά χρόνια στο αριστερό τοίχο της εκκλησίας ήταν βαλμένος ένας κρίκος όπου(και πάλι μέσα από διηγήσεις λεγόταν) έδεναν το ελάφι για να ξεκουραστεί πριν το σφάξουν.
Η παράδοση αναφέρει ότι το ελάφι σταμάτησε να έρχεται όταν μια χρονιά άργησε να εμφανιστεί και όταν το έκανε οι κάτοικοι το έπιασαν και το έσφαξαν αμέσως χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί. Γι αυτή τους την αδημονία τιμωρήθηκαν από την Αγία που δεν τους το ξανάστειλε όμως το πανηγύρι συνεχίστηκε με προσφορά αρνιού τα επόμενα χρόνια. Αφού παρήκμασε λίγο μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η εκκλησία ανέκτησε την αίγλη της λίγο μετά το 1980 χάρη και στις προσωπικές προσπάθειες του τότε εφημερίου του χωριού. Η εικόνα της που κλάπηκε αλλά ξαναβρέθηκε λέγεται ότι φυλάσσεται στην εκκλησία της Άγιας Τριάδος στο Μόδι και απεικονίζει την Άγια Μαρίνα να κρατά στο δεξί της χέρι ένα σφυρί και με το αριστερό της από τα μαλλιά τον διάβολο. Λέγεται ότι είναι θαυματουργή και υπάρχουν διηγήσεις ανθρώπων που εμφανίστηκε η Αγία μπροστά τους.
http://www.modi.gr/istoria.html

ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΜΑΔΥΤΟ

ΣΗΜΕΡΑ

ΣΗΜΕΡΑ

Η Νέα Μάδυτος
Η σημερινή Μάδυτος βρίσκεται 67 χλμ. ανατολικά της Θεσσαλονίκης πάνω στην Εθνική Οδό που οδηγεί στην Καβάλα. Είναι μία γραφική κωμόπολη χτισμένη στην αριστερή πλευρά της Βόλβης, της δεύτερης μεγαλύτερης λίμνης στην Ελλάδα και συντροφεύεται από την οροσειρά του Χολομώντα.
Μετά από αρκετές κακουχίες, ταλαιπωρίες και έλλειψη ανεκτικότητας οι 400 οικογένειες εγκαταστάθηκαν στην σημερινή περιοχή που αποτελούσε μετόχι των Αγίων Αναργύρων. Το χωριό ονομαζόταν αρχικά Στρόλογγος. Το 1926 μετονομάζεται σε Νέα Μάδυτο. Το 1928 χτίζεται το σχολείο και το 1945 εντάσσεται στο Νομό Θεσσαλονίκης. Ο Δήμος Μαδύτου έχει σήμερα ένα πληθυσμό περίπου 3.000 κατοίκων και σε αυτόν υπάγονται οι κάτοικοι της Νέας Μαδύτου, του Μοδίου, της Απολλωνίας και της Κοκκαλούς.
Όταν οι Μαδυτιανοί πρόσφυγες έφτασαν σε αυτήν την περιοχή βρήκαν πουρνάρια, έλη και βάλτους, τα οποία μετέτρεψαν σε αυτόν τον χώρο που βλέπουμε σήμερα. Για αυτό και οι νοικοκυρές του είναι έτοιμες να σε φιλέψουν, γιατί στη Νέα Μάδυτο η φιλοξενία είναι νόμος ακατάλυτος, όπως προστάζουν οι αρχέγονες μνήμες.
Η Νέα Μάδυτος προκόβει με τη δύναμη των κατοίκων της και την οικονομική συμπαράσταση των απανταχού Μαδυτιανών διατηρώντας τα ήθη και τα έθιμα των προγόνων της, χωρίς να ξεχνά το παρελθόν και την ιστορία της. Ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι από τους κατοίκους είναι κτίστες, αλλά ασχολούνται επίσης με την γεωργία και την κτηνοτροφία.
Τέσσερεις είναι οι εκκλησίες της Νέας Μαδύτου: η εκκλησία του Αγίου Ευθυμίου, ο Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου, η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων και ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το χωριό διαθέτει Κέντρο Υγείας, Κέντρο Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων, Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών, Πνευματικό - Πολιτιστικό και Αθλητικό Κέντρο, λειτουργεί επίσης Βιβλιοθήκη ενώ ετοιμάζεται και το Λαογραφικό Μουσείο που πρόκειται να στεγαστεί στο παλιό σχολείο του χωριού. Στη Νέα Μάδυτο υπάρχει επίσης Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Γενικό Λύκειο.
Τέλος η Νέα Μάδυτος φημίζεται και για την κουζίνα της. Από τα παραδοσιακά φαγητά που έχουν τις ρίζες τους στη Μάδυτο πιο γνωστό είναι το Μαντί.

ΠΗΓΕΣ
Τις πληροφορίες για την Νέα και Παλαιά Μάδυτο τις αναζητήσαμε πρώτα στις αναμνήσεις και προσωπικές γνώσεις των οικογενειών μας, στη συνέχεια στο βιβλίο της Ζαχαρούλας Τσουραλή "Πολιτιστικός Άτλας" , Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, Αθήνα 2000 και τέλος στις ιστοσελίδες: http://wikimapia.org/ http://www.mlahanas.de/Greece/Cities/Madytos.html http://alex.eled.duth.gr/RADIO/kef67.htm http://el.wikipedia.org/wiki/Νομός_Θεσσαλονίκης http://www.live-pedia.gr/index.php/Μάδυτος

Η ομάδα της Μαδύτου: Αδάμπαση Βασιλική, Κατραντζή Σοφία, Μπαλάση Παρασκευή, Ρέντα Στέλλα, Τσίφτη Άννα

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Η Μάδυτος έως τις 8 Νοεμβρίου 1922
Αν και η παρουσία της Νέας Μαδύτου στο μακεδονικό χώρο είναι σχετικά πρόσφατη, η ύπαρξη της Μαδύτου στον Ελληνικό χώρο καταγράφεται από τα τέλη του 6ου π. Χ. αιώνα, όταν ο Μιλτιάδης κατακτά τη Θρακική Χερσόνησο και κληρούχοι Αθηναίοι εγκαθίστανται στα παράλια του Ελλησπόντου και δημιουργούν, τον 5ο π. Χ. αιώνα, τη Μάδυτο.
Η Παλαιά Μάδυτος ήταν μία όμορφη κωμόπολη χτισμένη στα ανατολικά παράλια της Θρακικής Χερσονήσου, στην περιοχή της Καλλίπολης και απείχε 300 χλμ. από την Κωνσταντινούπολη. Βρισκόταν επίσης δύο μίλια Ν.Δ. από την Αρχαία Σηστό.
Η θέση της, απέναντι από τα Δαρδανέλια, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της τύχης της.
Η ονομασία της πόλης συνυφασμένη με τον μύθο, γεννιέται από την λατρεία των Διοσκούρων, την οποία μετέφεραν οι Αθηναίοι έποικοι στην περιοχή, όπως μας πληροφορεί ο γεωγράφος Πτολεμαίος στο «Περί Περιηγήσεων», το 125 μ. Χ. Οι Διόσκουροι εθεωρούντο προστάτες της ναυτιλίας, αλλά και της οικογένειας και της φιλοξενίας, γι’ αυτό οι κάτοικοι θεωρώντας ιερά πρόσωπα τους ξένους τους τιμούσαν ιδιαίτερα. Ο σοβαρότερος δε όρκος που έδιναν ήταν Μα τους δύο, τους Διόσκουρους, που με τον καιρό έγινε «Μαδίς», από όπου προήλθε και η ονομασία Μάδυτος.
Η αρχαία Μάδυτος πολύ γρήγορα εξελίσσεται σε μία από τις σημαντικότερες ελληνικές πόλεις της Θρακικής Χερσονήσου. Επειδή η στρατηγική της σημασία ήταν μεγάλη, όλα τα ισχυρά κράτη της αρχαιότητας προσπάθησαν να την κάνουν ορμητήριο τους. Την κατέλαβαν οι Πέρσες, ύστερα οι Σπαρτιάτες, οι Μακεδόνες, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Βενετοί, οι Καταλανοί και τέλος οι Τούρκοι.
Η παρακμή της αρχίζει τον 15ο αιώνα με την ολοκλήρωση της κατάκτησης της Θρακικής Χερσονήσου από τον Μουράτ Β΄ το 1434.
Από το 18ο αιώνα η Μάδυτος αρχίζει πάλι και αναπτύσσεται.
Το εύφορο έδαφος της και οι κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη της γεωργίας. Καλλιεργούνται σιτηρά, βαμβάκι, αμπέλια, οπωροφόρα δένδρα, περιβόλια και μποστάνια. Παράγονται επίσης και κτηνοτροφικά προϊόντα. Αναπτύσσεται το εξαγωγικό εμπόριο. Στους ταρσανάδες της ναυπηγούνται ιστιοφόρα για την μεταφορά των εμπορευμάτων, μικρότερα πλεούμενα για την εξυπηρέτηση της συγκοινωνίας της Μαδύτου, των Δαρδανελίων και των γύρω ακτών, καθώς επίσης αλιευτικά και σπογγαλιευτικά πλοιάρια. Στην πόλη λειτουργούν κεραμοποιεία, χώρος επεξεργασίας και συσκευασίας του βαμβακιού, ελαιοτριβεία, σησαμελαιοτριβεία, ανεμόμυλοι, υδρόμυλοι, εμπορικά μαγαζιά, παντοπωλεία και καφενεία.
Τη μεγαλύτερη, όμως, συμβολή στην οικονομική άνθιση της πόλης την έχουν οι μάστοροι της: καλφάδες, οικοδόμοι και ξυλουργοί από τις αρχές του 19ου αιώνα συρρέουν στην Κωνσταντινούπολη, όπου αναλαμβάνουν την κατασκευή κυβερνητικών κτιρίων. Περιζήτητοι για την τέχνη τους είναι επίσης και οι ξυλογλύπτες, τους οποίους καλούν σε διάφορα μέρη για να σκαλίσουν με την τέχνη τους το ξύλο.
Το 1857 κτίζονται τα Γαϊτανάκεια Εκπαιδευτήρια – Ημιγυμνάσιο, Βιβλιοθήκη με 5.000 τόμους, βιβλία και άλλα χειρόγραφα, καθώς και Οικοτροφείο για τη διαμονή των παιδιών που φοιτούν στα Εκπαιδευτήρια αλλά έρχονται από άλλες πόλεις.
Το 1863 η πόλη καταστρέφεται από πυρκαγιά και σεισμό.
Το τέλος του 19ου αιώνα βρίσκει τη Μάδυτο με ωραία πέτρινα σπίτια, καλοστρωμένους δρόμους, Αστική Σχολή Αρρένων, Παρθεναγωγείο, Νηπιαγωγείο, ενώ η Πιάτσα, η κεντρική πλατεία, σφύζει από ζωή, εμπορική κίνηση και διασκέδαση.
Στην διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη καταστρέφεται σημαντικά από τους ισχυρούς βομβαρδισμούς που έκαναν οι Άγγλοι. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού της, που είχε ειδοποιηθεί για τους επικείμενους βομβαρδισμούς, καταφεύγει σε άλλες πόλεις της Μ. Ασίας. Το 1915, η πόλη έχει 11.000 κατοίκους. Η Μάδυτος εκκενώθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1922. Η σημερινή της ονομασία είναι Ετζέ-α-μπάτ.

Μικρασιατική Καταστροφή

Με την Μικρασιατική Καταστροφή, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι Μαδυτιανοί εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους. Ήρθαν στην Ελλάδα, περιπλανήθηκαν σε διάφορες πόλεις, διασκορπίστηκαν στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στα Γιαννιτσά. Οι ναυτικοί και μερικές οικογένειες εμπόρων εγκαταστάθηκαν στη Λήμνο. Τέλος γύρω στις 400 οικογένειες γεωργών, οικοδόμων και τσουκαλάδων εγκαταστάθηκαν στη Νέα Μάδυτο.

Τον Οκτώβριο του 2007 το σχολείο μας αποφάσισε να συμμετάσχει σ' ένα πρόγραμμα Etwinning με τίτλο "Η χώρα μου, πηγή εθνικής υπερηφάνειας". Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε στην διάρκει της σχολικής χρονιάς 2007 - 2008 και η ομάδα των μαθητών και μαθητριών που πήρε μέρος παρουσίασαν αρχικά το σχολείο τους, στην συνέχεια το χωριό τους και τέλος τα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία της περιοχής τους.

Μία περίληψη πεπραγμένων: 1) 17.11.07 στείλαμε μία φωτογραφία της ομάδας που τραβήξαμε στην αυλή του σχολείου 2) 9.12.07 ετοιμάσαμε και στείλαμε μία μικρή παρουσίαση του σχολείου μας 3) 4.01.08 στείλαμε πληροφόριες για την Νέα Μάδυτο & 4) 10.06.08 στείλαμε το τελευταίο κομμάτι της δουλειάς μας: παρουσιάσαμε τα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία της περιοχής μας, δηλ. Τον οχυρωμένο Βυζαντινό οικισμό της Ρεντίνας, το Βήμα του Αποστόλου Παύλου στην Απολλωνία και τον Ναό της Αγίας Μαρίνας δίπλα στο Μόδι.

Περιμένοντας την επίσημη λήξη του έργου με την απονομή της Ετικέτας Ποιότητας αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος στον Εθνικό Διαγωνισμό "e-στολόγιο" που διοργανώνεται στο πλαίσιο της ευρωπαικής δράσης eTwinning.
Πέρσι δημιουργήσαμε αυτόν τον ιστοχώρο αλλά δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να τον αξιοποιήσουμε. Φέτος όμως σκοπεύουμε να παρουσίασουμε τις δραστηριότητες και τις εργασίες του έργου μας που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τρία σχολεία από την ευρύτερη "γειτονιά" μας και πιό συγκεκριμένα από την Βουλγαρία, την Ρουμανία και την Τσεχία.
Αθηνά Κοσσυβάκη, Καθ/τρια Γαλλικής, Υπεύθυνη καθ/τρια